Aleksy Poniżyński
Urodzony 14 czerwca 1928 r. w Bukówcu Górnym. Jego rodzicami byli Piotr i Franciszka, z domu Poloch.
Do 1939 roku ukończył cztery klasy szkoły podstawowej w Bukówcu. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował fizycznie u Niemców w gospodarstwie rolnym. Po wojnie kontynuował w Lesznie naukę w zakresie szkoły podstawowej i gimnazjum, a następnie ukończył liceum rolnicze w Bojanowie.
Maturę z wyróżnieniem zdał w 1951 roku, po czym podjął studia na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu (1951-53), gdzie uzyskał dyplom inżyniera rolnika. Dalsze studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Poznaniu odbył w latach 1953-59. Dyplom lekarza medycyny uzyskał 31.12.1959 roku.
Jeszcze jako student medycyny rozpoczął pracę na etacie asystenta, a potem starszego asystenta (na Oddziale Chirurgii Ogólnej i Torakochirurgii pod kierunkiem profesora Jana Molla). Kolejno zdawał egzaminy specjalizacyjne I i II stopnia w zakresie chirurgii ogólnej, a w 1968 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych.
Od 1.04.1973 r. do 30.04.1980 r. pracował w Klinice Chirurgii Serca i Naczyń Akademii Medycznej w Poznaniu na stanowisku adiunkta. Dnia 17.05.1978 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych w zakresie kardiochirurgii.
Formalnie specjalizację w zakresie kardiochirurgii uzyskał w 1993 roku. W 1980 roku zaczął organizować od podstaw nowo powstałą Klinikę Kardio-Torakochirurgii przy Instytucie Kardiologii AM w Poznaniu na ul. Długiej oraz został powołany na stanowiska jej Kierownika (1.05.1980 r.). Funkcję tę pełnił do 31.12.1998 r., tj. do czasu przejścia na emeryturę.
W 1981 r. został powołany na stanowisko docenta etatowego. Tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1989 r., a tytuł profesora zwyczajnego decyzją Rady Ministrów nadano mu 1.03.1997 r.
Jego dorobek naukowy obejmuje ogółem 219 publikacji, w tym 111 prac oryginalnych oraz 108 streszczeń prac lub komunikatów zjazdowych. Zostały one ogłoszone drukiem w krajowych i zagranicznych czasopismach branżowych. Poza tym jest autorem rozdziałów w 7 pozycjach książkowych i 3 skryptach dla studentów medycyny.
Od 1958 roku aż do chwili obecnej prowadzi działalność dydaktyczno-wychowawczą. Był promotorem 11 doktorantów i opiekunem jednej rozprawy habilitacyjnej. Recenzował 22 prace, w tym dwukrotnie rozprawy habilitacyjne. Pod jego kierunkiem specjalizację z kardiochirurgii uzyskało 4 asystentów, a zakresu chirurgii ogólnej 16 lekarzy.
Od 1981 r. w Klinice, którą od podstaw zorganizował i którą kierował do 1998 r., przeprowadzono około 7 tysięcy operacji. W tym czasie znacząco obniżono w Klinice umieralność leczonych operacyjnie z powodu wad serca i choroby wieńcowej (do 3,5-2,8%; wcześniej wynosiła nawet ok. 8%). Ten fakt uważa za swoje największe osiągnięcie zawodowe. Osiągnięta w niektórych latach tak niska śmiertelność była najniższa w skali całej Polski. Pamiętać trzeba, że dokonano tego w złych warunkach z powodu braku własnego bloku operacyjnego.
Dopiero z jego inicjatywy powstała fundacja Cor-Eko-Vita, dzięki której pozyskano społecznie środki finansowe i wybudowano trzypiętrowy pawilon bloku operacyjnego do stanu surowego zamkniętego bez finansowego wsparcia ze strony Uczelni i Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej.
Odznaczony: Złotą Odznaką Honorową (1976 r.), Odznaką „Za wzorową pracę w Służbie Zdrowia” (1982 r.), którą ceni szczególnie, oraz Odznaką Honorową Miasta Poznania (1989 r.). Sześciokrotnie uzyskał nagrody Rektora AM w Poznaniu.
Jest członkiem: Towarzystwa Chirurgów Polskich, Sekcji Chirurgii Klatki Piersiowej, Serca i Naczyń TChP, Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego. Członek Założyciel Klubu Kardiochirurgów Polskich.
Pełnił funkcje: zastępcy Dyrektora Instytutu Kardiologii AM w Poznaniu (1992-1998), zastępcy Przewodniczącego Regionalnej Rady Rozwoju Kardiologii i Kardiochirurgii (1994-1998), konsultanta regionalnego z zakresu kardiochirurgii (1995-1998)
Posiada 4 patenty - zastrzeżone wzory użytkowe z zakresu kardiochirurgii.
Miłośnik przyrody i turystyki, a od 1952 r. łowiectwa.