Dnia 21 lipca 2017, w wieku 89 lat odszedł od nas prof. dr hab. Aleksy Poniżyński, jeden z największych synów bukówieckiej ziemi, wybitny absolwent bukówieckiej szkoły. Doskonały, sławny lekarz, znany naukowiec z dziedziny nauk medycznych, twórca poznańskiej kardiochirurgii, międzynarodowy autorytet w dziedzinie kardiochirurgii. Przy tym człowiek skromny, bezinteresowny, całym sercem zaangażowany we wszystko co robił.
Z Bukówcem czuł się bardzo związany, póki mu zdrowie pozwalało często tu bywał. Przede wszystkim jednak pomagał Bukówczanom jako lekarz i wybitny specjalista. Pomógł każdemu, kto się do niego zwrócił, jeśli nie sam, to ktoś z jego przyjaciół lekarzy. Zawsze znajdywały się miejsca w najlepszych poznańskich szpitalach i leki, które - zwłaszcza w czasach minionych - ciężko było w Polsce dostać. Bardzo wielu naszych rodaków zawdzięcza mu zdrowie, a nawet życie. Należy podkreślić, że profesor Poniżyński zawsze pomagał całkowicie bezinteresownie, nie przyjmował żadnego wynagrodzenie za swoje porady i pomoc. Był też sponsorem działań w Bukówcu, ale każdorazowo zastrzegał sobie absolutną anonimowość.
W 2004 roku odbył się zjazd rocznika 1928, którego był pomysłodawcą i sponsorem. Był to rocznik tragiczny, ich naukę w bukówieckiej szkole, po czterech latach przerwała wojna. Na ten niezwykły Zjazd przybyło szesnaście osób, a żyło wówczas jeszcze siedemnaścioro spośród dwudziestu ośmiu uczniów tej klasy. Przez wiele godzin rozmawiali, wspominali, było wiele wzruszeń - ale i śmiechu. Ze swoimi kolegami i koleżankami z klasy zawsze zresztą lubił się spotykać ilekroć był w Bukówcu.
Poniżej przedstawiamy krótki życiorys prof. Aleksego Poniżyńskiego. Jednak należy dodać, że droga od wiejskiego chłopca do wielkiego naukowca i lekarza nie była łatwa. Po wojnie musiał nadrobić stracone lata nauki, potem liceum i studia - a te były naprawdę niełatwe do przebrnięcia dla - jak się wówczas mówiło - syna kułaka. Jako dziecko z gospodarskiej rodziny niełatwo było mu dostać się do tych szkół, a tym bardziej skończyć je. Takie dzieci były szykanowane, poniżane i zniechęcane na wszelkie sposoby. Tylko niezwykły upór oraz wybitne zdolności pozwoliły młodemu Aleksemu Poniżyńskiemu osiągnąć cel.
W pamięci tych, którzy go znali pozostanie zawsze jako wspaniały, dobry człowiek, zawsze gotowy do bezinteresownej pomocy przyjaciel, mądry lekarz. Cześć jego pamięci.
Pogrzeb śp. prof. dr hab. Aleksego Poniżyńskiego odbędzie się w Poznaniu na cmentarzu na Junikowie dn. 27 lipca o godz. 11.10. W Bukówcu msza żałobna za Profesora będzie w środę 26 lipca o godz. 19.00
Prof. dr hab. Aleksy Poniżyński
Urodził się 14 czerwca 1928 r. w Bukówcu Górnym. Jego rodzicami byli Piotr i Franciszka, z domu Poloch.
Do 1939 roku ukończył cztery klasy szkoły podstawowej w Bukówcu. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował fizycznie u Niemców w gospodarstwie rolnym. Po wojnie kontynuował w Lesznie naukę w zakresie szkoły podstawowej i gimnazjum, a następnie ukończył liceum rolnicze w Bojanowie.
Maturę z wyróżnieniem zdał w 1951 roku, po czym podjął studia na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu (1951-53), gdzie uzyskał dyplom inżyniera rolnika. Dalsze studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Poznaniu odbył w latach 1953-59. Dyplom lekarza medycyny uzyskał 31.12.1959 roku.
Jeszcze jako student medycyny rozpoczął pracę na etacie asystenta, a potem starszego asystenta (na Oddziale Chirurgii Ogólnej i Torakochirurgii pod kierunkiem profesora Jana Molla). Kolejno zdawał egzaminy specjalizacyjne I i II stopnia w zakresie chirurgii ogólnej, a w 1968 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych.
Od 1.04.1973 r. do 30.04.1980 r. pracował w Klinice Chirurgii Serca i Naczyń Akademii Medycznej w Poznaniu na stanowisku adiunkta. Dnia 17.05.1978 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych w zakresie kardiochirurgii.
Formalnie specjalizację w zakresie kardiochirurgii uzyskał w 1993 roku. W 1980 roku zaczął organizować od podstaw nowo powstałą Klinikę Kardio-Torakochirurgii przy Instytucie Kardiologii AM w Poznaniu na ul. Długiej oraz został powołany na stanowiska jej Kierownika (1.05.1980 r.). Funkcję tę pełnił do 31.12.1998 r., tj. do czasu przejścia na emeryturę.
W 1981 r. został powołany na stanowisko docenta etatowego. Tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1989 r., a tytuł profesora zwyczajnego decyzją Rady Ministrów nadano mu 1.03.1997 r.
Jego dorobek naukowy obejmuje ogółem 219 publikacji, w tym 111 prac oryginalnych oraz 108 streszczeń prac lub komunikatów zjazdowych. Zostały one ogłoszone drukiem w krajowych i zagranicznych czasopismach branżowych. Poza tym jest autorem rozdziałów w 7 pozycjach książkowych i 3 skryptach dla studentów medycyny.
Od 1958 roku aż do chwili obecnej prowadzi działalność dydaktyczno-wychowawczą. Był promotorem 11 doktorantów i opiekunem jednej rozprawy habilitacyjnej. Recenzował 22 prace, w tym dwukrotnie rozprawy habilitacyjne. Pod jego kierunkiem specjalizację z kardiochirurgii uzyskało 4 asystentów, a zakresu chirurgii ogólnej 16 lekarzy.
Od 1981 r. w Klinice, którą od podstaw zorganizował i którą kierował do 1998 r., przeprowadzono około 7 tysięcy operacji. W tym czasie znacząco obniżono w Klinice umieralność leczonych operacyjnie z powodu wad serca i choroby wieńcowej (do 3,5-2,8%; wcześniej wynosiła nawet ok. 8%). Ten fakt uważa za swoje największe osiągnięcie zawodowe. Osiągnięta w niektórych latach tak niska śmiertelność była najniższa w skali całej Polski. Pamiętać trzeba, że dokonano tego w złych warunkach z powodu braku własnego bloku operacyjnego.
Dopiero z jego inicjatywy powstała fundacja Cor-Eko-Vita, dzięki której pozyskano społecznie środki finansowe i wybudowano trzypiętrowy pawilon bloku operacyjnego do stanu surowego zamkniętego bez finansowego wsparcia ze strony Uczelni i Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej.
Odznaczony: Złotą Odznaką Honorową (1976 r.), Odznaką „Za wzorową pracę w Służbie Zdrowia” (1982 r.), którą ceni szczególnie, oraz Odznaką Honorową Miasta Poznania (1989 r.). Sześciokrotnie uzyskał nagrody Rektora AM w Poznaniu.
Jest członkiem: Towarzystwa Chirurgów Polskich, Sekcji Chirurgii Klatki Piersiowej, Serca i Naczyń TChP, Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego. Członek Założyciel Klubu Kardiochirurgów Polskich.
Pełnił funkcje: zastępcy Dyrektora Instytutu Kardiologii AM w Poznaniu (1992-1998), zastępcy Przewodniczącego Regionalnej Rady Rozwoju Kardiologii i Kardiochirurgii (1994-1998), konsultanta regionalnego z zakresu kardiochirurgii (1995-1998)
Posiada 4 patenty - zastrzeżone wzory użytkowe z zakresu kardiochirurgii.
Miłośnik przyrody i turystyki, a od 1952 r. łowiectwa.
Zmarł 21 lipca 2017 roku.